مقالات مهندسی پزشکی ، برق ، الکترونیک ،علوم پایه ، علوم آزمایشگاهی ، پزشکی،روانشناسی

در اینجا توصیه‌هایی‌ در مورد ارزیابی‌ خطر جابه‌جایی‌ مصدوم‌ و روش‌های‌ بی‌خطر برای‌ انجام‌ نقل‌ و انتقالات‌ اجباری‌ ارایه‌ می‌شود. روش‌های‌ عملی‌ مفیدی‌ را برای‌ کمک‌ به‌ مصدومانی‌ که‌ توانایی‌ حرکت‌ دارند و نیز نقل‌ و انتقالات‌ را به‌ کمک‌ تصاویر توضیح‌ می‌دهند نیز بیان شده است. البته‌ دقت‌ کنید که‌ این‌ اطلاعات‌ هرگز نمی‌توانند جایگزین‌ کارآموزی‌های‌ جامع‌ باشند.

در مورد برخی‌ از تجهیزات‌ مورد استفاده‌ گروه‌ خدمات‌ اورژانس‌ برای‌ انتقال‌ مصدومان‌، اطلاعاتی‌ ارایه‌ خواهد شد.

هشدار!

تا زمانی‌ که‌ یک‌ وضعیت‌ اورژانس‌ پیش‌ آید که‌ لازم‌ باشد شما وارد عمل‌ شوید، مصدوم‌ را جابه‌جا نکنید.

ارزیابی‌ خطر جابه‌جایی‌ بیمار

پیش‌ از آنکه‌ به‌ جابه‌جایی‌ مصدوم‌ فکر کنید باید تصمیم‌ بگیرید که‌ آیا این‌ شخص‌ در معرض‌ خطر فوری‌ هست‌ و نیاز به‌ جابه‌جایی‌ دارد یا خیر. اگر یقین‌ دارید که‌ جابه‌جا کردن‌ مصدوم‌، ضروری‌ است‌، باید نیروهای‌ کمکی‌ و تجهیزات‌ موجود را بررسی‌ کرده‌، ارزیابی‌ کنید که‌ انجام‌ این‌ عمل‌ تا چه‌ اندازه‌ می‌تواند مشکل‌ باشد. موارد زیر را را در نظر بگیرید:

- آیا این‌ عمل‌ واقعاً ضروری‌ است‌؟ معمولاً می‌توانید مصدوم‌ را در همان‌ وضعیتی‌ که‌ یافته‌اید، ارزیابی‌ و درمان‌ کنید.

- در صورتی‌ که‌ جابه‌جا کردن‌ مصدوم‌ واجب‌ است‌، آیا مصدوم‌ خودش‌ می‌تواند حرکت‌ کند؟ اگر مصدوم‌ احساس‌ می‌کند که‌ می‌تواند این‌ کار را انجام‌ دهد، از وی‌ بخواهید که‌ چنین‌ کند؛ همچنین‌، با استفاده‌ از درایت‌ خود به‌ ارزیابی‌ وضعیت‌ مصدوم‌ بپردازید.

- وزن‌ و اندازه‌ مصدوم‌ چقدر است‌؟

- مصدوم‌ چه‌ آسیب‌هایی‌ دارد و آیا جابه‌جایی‌ ممکن‌ است‌ وضعیت‌ وی‌ را وخیم‌تر کند؟

- چه‌ کسی‌ برای‌ کمک‌ در جابه‌جایی‌ در دسترس‌ است‌؟ آیا شما و سایر امدادگران‌ به‌طور مناسب‌ آموزش‌ دیده‌اید و از آمادگی‌ جسمانی‌ برخوردار هستید؟

- آیا برای‌ ورود به‌ محل‌، مجبور به‌ استفاده‌ از تجهیزات‌ محافظی‌ هستید و آیا به‌ چنین‌ تجهیزاتی‌ دسترسی‌ دارید؟

- آیا هیچ‌گونه‌ تجهیزاتی‌ برای‌ تسهیل‌ امر جابه‌جایی‌ مصدوم‌ در اختیار دارید؟ آیا به‌ همه‌ وسایل‌ مورد نیاز دسترسی‌ دارید؟

- آیا برای‌ انجام‌ عمل‌ انتقال‌، فضای‌ کافی‌ در اطراف‌ مصدوم‌ وجود دارد؟

- همراه‌ با مصدوم‌ از روی‌ چه‌ نوع‌ زمینی‌ عبور خواهید کرد؟

مورد خاص‌ وضعیت‌های‌ اورژانس‌

چهار وضعیت‌ اورژانس‌ وجود دارد که‌ در این‌ موارد، مصدوم‌ را باید به‌ سرعت‌ از خطر دور ساخت‌. این‌ کار را تنها در صورتی‌ انجام‌ دهید که‌ مطمئن‌ هستید خود را به‌ خطر نخواهید انداخت‌ و نیز آموزش‌های‌ مناسب‌ را پشت‌ سر گذاشته‌اید و به‌ تجهیزات‌ کافی‌ دسترسی‌ دارید. اگر به‌ این‌ منابع‌ دسترسی‌ ندارید، باید به‌ جای‌ تلاش‌ برای‌ نجات‌ جان‌ مصدوم‌ به‌ تنهایی‌، با گروه‌ خدمات‌ اورژانس‌ تماس‌ بگیرید. وضعیت‌های‌ اورژانس‌ به‌ شرح‌ زیر هستند:

- زمانی‌ که‌ مصدوم‌ در داخل‌ آب‌ و در معرض‌ خطر فوری‌ غرق‌ شدن‌ است.

- زمانی‌ که‌ مصدوم‌ در محلی‌ است‌ که‌ دچار آتش‌ سوزی‌ شده‌ یا پر از دود است.

- زمانی‌ که‌ مصدوم‌ در معرض‌ خطر ناشی‌ از بمب‌ یا اسلحه‌ گرم‌ است‌.

- زمانی‌ که‌ مصدوم‌ در داخل‌ یا نزدیک‌ به‌ یک‌ ساختمان‌ یا هر چیز در حال‌ فرو ریختن‌ است‌. سرعت‌ پاسخ‌ شما وابسته‌ به‌ میزان‌ خطر است‌، اما حتی‌ در وضعیت‌های‌ فوق‌ هم‌ ممکن‌ است‌ برای‌ طراحی‌ نحوه‌ انتقال‌ مصدوم‌ به‌ طور صحیح‌ و بی‌خطر، زمان‌ کافی‌ در اختیار داشته‌ باشید.

نحوه‌ کمک‌ رساندن‌ بی‌خطر به‌ مصدوم‌

در صورتی‌ که‌ مجبور هستید به‌ یک‌ مصدوم‌ کمک‌ کنید یا وی‌ را جابه‌جا کنید، باید نسبت‌ به‌ خطرهایی‌ که‌ ممکن‌ است‌ در پی‌ استفاده‌ از روش‌های‌ ناصحیح‌ بروز کنند، آگاهی‌ داشته‌ باشید. (همیشه‌) این‌ احتمال‌ وجود دارد که‌ شما وضعیت‌ مصدوم‌ را وخیم‌تر کنید و یا خودتان‌ یا سایر امدادگران‌ نیز دچار آسیب‌ شوید. همواره‌ باید زمانی‌ را برای‌ طراحی‌ دقیق‌ عملیات‌ به‌ منظور به‌ حداقل‌ رساندن‌ این‌گونه‌ خطرها، اختصاص‌ دهید.

راهکارهای‌ حفظ‌ ایمنی‌

برای‌ اطمینان‌ از شرایط‌ ایمنی‌، گام‌های‌ زیر را طی‌ کنید:

- روشی‌ را انتخاب‌ کنید که‌ متناسب‌ با موقعیت‌، وضعیت‌ مصدوم‌ و میزان‌ نیروهای‌ کمکی‌ و تجهیزات‌ در دسترس‌ شما است‌.

- گروهی‌ کار کنید و یک‌ نفر را مسؤول‌ هماهنگ‌ کردن‌ جابه‌جایی‌ کنید. اطمینان‌ حاصل‌ کنید که‌ اعضای‌ گروه‌ نسبت‌ به‌ ترتیب‌ اقدامات‌ توجیه‌ هستند.

- تجهیزات‌ موجود را آماده‌ کنید و دقت‌ کنید که‌ اعضای‌ گروه‌ و تجهیزات‌ قبل‌ از آغاز عملیات‌، در جای‌ خود حاضر باشند.

- همیشه‌ روش‌ صحیح‌ را به‌ کار بگیرید تا از آسیب‌ رساندن‌ به‌ مصدوم‌، خودتان‌ و سایر امدادگران‌ دوری‌ کرده‌ باشید.

- سعی‌ کنید ایمنی‌ و راحتی‌ مصدوم‌، خود و سایر امدادگران‌ را در طول‌ جابه‌جایی‌ حفظ‌ کنید.

- همیشه‌ در مورد اقدامی‌ که‌ می‌خواهید به‌ انجام‌ برسانید، به‌ مصدوم‌ توضیح‌ دهید و وی‌ را تشویق‌ کنید که‌ تا حد امکان‌ همکاری‌ کند.

روش‌های‌ عملی‌ برای‌ جابه‌جایی‌ و نقل‌ و انتقال‌

روشی‌ که‌ برای‌ کمک‌ به‌ مصدوم‌ به‌ کار می‌برید، برحسب‌ موقعیت‌، وضعیت‌ مصدوم‌ و این‌ که‌ آیا به‌ نیروهای‌ امدادی‌ یا تجهیزات‌ کافی‌ دسترسی‌ دارید یا خیر، فرق‌ می‌کند. همیشه‌ برنامه‌ دقیقی‌ برای‌ جابه‌جایی‌ طراحی‌ کنید و اطمینان‌ حاصل‌ کنید که‌ مصدوم‌ و امدادگران‌ برای‌ عملیات‌ جابه‌جایی‌ آمادگی‌ دارند. هنگام‌ جابه‌جایی‌ یا کمک‌رسانی‌ به‌ مصدوم‌، رعایت‌ ترتیب‌ اقدمات‌ زیر به‌ حفظ‌ ایمنی‌ و راحتی‌ تمام‌ افراد کمک‌ خواهد کرد:

- تا حد امکان‌ خود را در موقعیتی‌ نزدیک‌ به‌ بدن‌ مصدوم‌ قرار دهید.

- با باز کردن‌ پاهای‌ خود به‌ اندازه‌ عرض‌ شانه‌، تکیه‌گاه‌ خود را محکم‌ کنید با بتوانید تعادل‌تان‌ را حفظ‌ کنید.

- در تمام‌ لحظات‌ در طول‌ عملیات‌، موقعیت‌ مناسب‌ خود را حفظ‌ کنید.

- یکنواخت‌ و روان‌ حرکت‌ کنید. برای‌ تأمین‌ نیروی‌ لازم‌ برای‌ جابه‌جایی‌، قوی‌ترین‌ عضلات‌ اندام‌های‌ پایین‌ و بالایی‌ خود را به‌ کار بگیرید.

همکاری‌ با گروه‌ خدمات‌ اورژانس‌

گروه‌ خدمات‌ اورژانس‌ ممکن‌ است‌ از شما به‌ عنوان‌ یک‌ ارایه‌کننده‌ کمک‌های‌ اولیه‌ درخواست‌ کند تا در انتقال‌ مصدوم‌ با استفاده‌ از تجهیزات‌ تخصصی‌ کمک‌ کنید. همواره‌ اجزای‌ روش‌های‌ عملی‌ مناسب‌ را (که‌ در بالا به‌ آنها اشاره‌ شد) به‌ کار بگیرید. البته‌ وقتی‌ به‌عنوان‌ بخشی‌ از گروه‌ خدمات‌ اورژانس‌ مشغول‌ به‌ امدادرسانی‌ هستید، همیشه‌ باید از دستوراتی‌ که‌ توسط‌ گروه‌ صادر می‌شود، پیروی‌ کنید. در مواقعی‌ که‌ از طریق‌ هلی‌کوپتر به‌ مصدوم‌ امدادرسانی‌ می‌شود، چند «اصل‌ حفظ‌ ایمنی‌ زمین‌ (محل‌ فرود)» باید رعایت‌ شود. وظیفه‌ اصلی‌ شما، کنترل‌ کردن‌ ناظران‌ است‌. اطمینان‌ حاصل‌ کنید که‌ تمام‌ افراد حداقل‌ 50 متر از محل‌ فاصله‌ گرفته‌اند و هیچ‌کس‌ سیگار نمی‌کشد. در زمان‌ فرود هلی‌کوپتر، زانو بزنید تا از پره‌های‌ چرخان‌ آن‌ کاملاً دور باشید. پس‌ از فرود هلی‌کوپتر، به‌ آن‌ نزدیک‌ نشوید و صبر کنید تا یکی‌ از اعضای‌ گروه‌ به‌ دیدن‌ شما بیاید. تا زمانی‌ که‌ پایک‌های‌ فرود هلی‌کوپتر به‌ زمین‌ نرسیده‌، به‌ آنها دست‌ نزنید؛ این‌ پایک‌ها تا زمانی‌ که‌ در تماس‌ زمین‌ قرار نگیرند، بار الکتریکی‌ ساکن‌ دارند.

هشدار!

اگر به‌ شکستگی‌ ساعد مشکوک‌ هستید، از یک‌ آویز پارچه‌ای‌ یا گوشه‌ کت‌ برای‌ نگه‌ داشتن‌ اندام‌ استفاده‌ کنید. هیچ‌ یک‌ از دیگر انواع‌ آویزهای‌ موقتی‌ را به‌ کار نبرید زیرا نیروی‌ آنها برای‌ نگهداری‌ اندام‌ کافی‌ نیست‌.

گوشه‌ کت‌

کت‌ مصدوم‌ را باز کنید. لبه‌ تحتانی‌ کت‌ را در سمت‌ آسیب‌ دیده‌ تا روی‌ اندام‌ بالایی‌ برگردانید. گوشه‌ سجاف‌ کت‌ را با یک‌ سنجاق‌ قفلی‌ بزرگ‌ به‌ قسمت‌ پیش‌ سینه‌ کت‌ وصل‌ کنید. قسمت‌های‌ اضافی‌ پارچه‌ کت‌ را کاملاً در اطراف‌ آرنج‌ جای‌ بدهید و سنجاق‌ کنید.

پیراهن‌ آستین‌بلند

اندام‌ آسیب‌دیده‌ را بر روی‌ قفسه‌ سینه‌ مصدوم‌ قرار دهید. سر دست‌ آستین‌ را به‌ پیش‌ سینه‌ طرف‌ مقابل‌ پیراهن‌ سنجاق‌ کنید. برای‌ ساخت‌ یک‌ آویز بالا نگهدارنده‌ موقت، آستین‌ را به‌ شانه‌ مقابل‌ مصدوم‌ سنجاق‌ کنید تا اندام‌ بالایی‌ را بالا نگه‌ دارید.

کت‌ دکمه‌دار

یکی‌ از دکمه‌های‌ کت‌ (یا جلیقه‌) را باز کنید. دست‌ مربوط‌ به‌ اندام‌ آسیب‌ دیده‌ را در فضای‌ ایجاد شده‌ در لباس‌ در اثر باز کردن‌ دکمه‌، قرار بدهید. به‌ مصدوم‌ توصیه‌ کنید که‌ مچ‌ خود را بر روی‌ دکمه‌ زیر این‌ فضا قرار دهد.

کمربند یا البسه‌ باریک‌

با استفاده‌ از یک‌ کمربند، یک‌ کراوات‌ (دستمال‌ گردن‌) و یا یک‌ جفت‌ بند شلوار یا جوراب‌ شلواری‌، یک‌ محافظ‌ «گردن‌ و سردست‌» بسازید. این‌ آویز را به‌ دور گردن‌ مصدوم‌ قرار دهید و سپس‌ یک‌ بار آن‌ را بچرخانید تا یک‌ حلقه‌ کوچک‌تر در جلو تشکیل‌ شود. دست‌ مصدوم‌ را در این‌ حلقه‌ قرار دهید.

1) از مصدوم‌ بخواهید که‌ اندام‌ آسیب‌ دیده‌ خود را بر روی‌ سینه‌ نگه‌ دارد به‌ طوری‌ که‌ نوک‌ انگشتان‌ بر روی‌ شانه‌ مقابل‌ قرار گیرند.

2) باند را طوری‌ روی‌ بدن‌ مصدوم‌ قرار دهید که‌ یک‌ انتهای‌ آن‌ روی‌ شانه‌ سالم‌ قرار گیرد. نوک‌ باند را درست‌ در کنار آرنج‌ نگه‌ دارید.

3) از مصدوم‌ بخواهید که‌ اجازه‌ دهد باند را از زیر اندام‌اش‌ عبور بدهید. قاعده‌ باند را در زیر دست‌، ساعد و آرنج‌ مصدوم‌ جای‌ بدهید.

4) انتهای‌ پایینی‌ باند را به‌طور مورب‌ از پشت‌ مصدوم‌ عبور دهید و در محل‌ شانه‌، به‌ انتهای‌ دیگر برسانید.

5) دو انتها را در محل‌ تقعر بالای‌ استخوان‌ ترقوه‌ مصدوم‌ گره‌ بزنید . لبه‌های‌ آزاد را به‌ صورت‌ لایه‌ای‌ در زیر گره‌ جای‌ دهید.

6) نوک‌ باند را آن‌قدر بپیچید تا باند (از نظر حجم‌) کاملاً با آرنج‌ مصدوم‌ تناسب‌ داشته‌ باشد. به‌ منظور محکم‌ کردن‌ باند، نوک‌ آن‌ را درست‌ در بالای‌ آرنج‌ به‌ داخل‌ جای‌ دهید. اگر یک‌ سنجاق‌ قفلی‌ دارید، باند را به‌ روی‌ آرنج‌ تا کرده‌، نوک‌ آن‌ را به‌ گوشه‌ باند سنجاق‌ کنید.

7) به‌طور مرتب‌ گردش‌ خون‌ را در شست‌ کنترل‌ کنید. در صورت‌ لزوم‌، آویز و باند را شل‌ کنید و دوباره‌ ببندید.

1) مطمئن‌ شوید که‌ اندام‌ آسیب‌ دیده‌، نگه‌ داشته‌ شده‌ و دست‌ مختصری‌ بالا رفته‌ است‌. با تا زدن‌ قاعده‌ باند به‌ سمت‌ زیر، یک‌ سجاف‌ بسازید. باند را طوری‌ قرار دهید که‌ قاعده‌ آن‌ با تنه‌ مصدوم‌ موازی‌ و در سطح‌ ناخن‌ انگشت‌ کوچک‌ وی‌ باشد. انتهای‌ بالایی‌ باند را از زیر اندام‌ آسیب‌دیده‌ عبور دهید و آن‌ را به‌ دور گردن‌ و به‌ سمت‌ شانه‌ مقابل‌ بکشید.

2) انتهای‌ پایینی‌ باند را بر روی‌ ساعد تا بزنید و آن‌ را با انتهای‌ بالایی‌ در محل‌ شانه‌، مجاور کنید.

3) دو انتهای‌ باند را در سمت‌ آسیب‌دیده‌ و در تقعری‌ که‌ در بالای‌ استخوان‌ ترقوه‌ وجود دارد، گره‌ بزنید. انتهاهای‌ آزاد باند را به‌صورت‌ لایه‌ای‌ در زیر گره‌ جای‌ دهید.

4) نوک‌ باند را در محل‌ آرنج‌ مصدوم‌ به‌ جلو تا بزنید. بخش‌های‌ آویزان‌ باند را در اطراف‌ آرنج‌ جای‌ بدهید و به‌ کمک‌ سنجاق‌ قفلی‌، نوک‌ باند را به‌ قسمت‌ جلوی‌ آن‌ محکم‌ کنید. اگر سنجاق‌ ندارید، نوک‌ باند را آن‌قدر بپیچید تا حجم‌ آن‌ کاملاً با فضای‌ آرنج‌ تطبیق‌ پیدا کند؛ این‌ قسمت‌ را از پشت‌ اندام‌ در داخل‌ آویز جای‌ دهید.

5) بلافاصله‌ پس‌ از پایان‌ کار، گردش‌ خون‌ انگشتان‌ را کنترل‌ کنید. این‌ کار را هر 10 دقیقه‌ تکرار کنید. در صورت‌ لزوم‌، آویز را شل‌ کنید و دوباره‌ ببندید.

از باند مثلثی‌ می‌توان‌ برای‌ نگهداری‌ پانسمان‌ در بالای‌ سر مصدوم‌ استفاده‌ کرد. البته‌ این‌ نوع‌ باند نمی‌تواند برای‌ کنترل‌ خونریزی‌، فشار کافی‌ وارد کند؛ برای‌ نگه‌ داشتن‌ پانسمان‌ بر روی‌ یک‌ زخم‌ خونریزی‌دهنده‌، از باند رولی‌ استفاده‌ کنید. قبل‌ از بستن‌ باند سر، از مصدوم‌ بخواهید که‌ در صورت‌ امکان‌ بنشیند چون‌ در این‌ صورت‌ دسترسی‌ به‌ تمام‌ قسمت‌های‌ سر مصدوم‌ ساده‌تر خواهد بود.

باند سر

1) در طول‌ قاعده‌ باند یک‌ سجاف‌ درست‌ کنید. باند را طوری‌ روی‌ سر مصدوم‌ قرار بدهید که‌ سجاف‌ آن‌ در زیر و وسط‌ قاعده‌ آن‌ درست‌ در بالای‌ ابروها قرار گیرد.

2) دو انتهای‌ باند را محکم‌ به‌ دور سر مصدوم‌ بپیچید و سجاف‌ را درست‌ در بالای‌ گوش‌ قرار بدهید. دو انتها را در پشت‌ گردن‌ مصدوم‌، به‌ صورت‌ متقاطع‌ و از روی‌ رأس‌ باند عبور بدهید.

3) دو انتهای‌ متقاطع‌ را به‌ جلوی‌ سر مصدوم‌ آورده‌، با یک‌ گره‌ در وسط‌ پیشانی‌ آنها را به‌ هم‌ ببندید؛ گره‌ را روی‌ سجاف‌ باند قرار بدهید. بخش‌های‌ آزاد هریک‌ از دو انتها را در زیر گره‌ جای‌ بدهید.

4) سر مصدوم‌ را با یک‌ دست‌ ثابت‌ نگه‌ دارید و (با دست‌ دیگر) نوک‌ باند را بکشید تا آن‌ را محکم‌ کنید. سپس‌، نوک‌ باند را بر روی‌ دو انتهای‌ آن‌ تا کرده‌، آن‌ را به‌ قسمتی‌ که‌ روی‌ فرق‌ سر قرار دارد سنجاق‌ کنید. اگر سنجاق‌ ندارید، نوک‌ باند را پشت‌ دو انتهای‌ آن‌ جای‌ بدهید.